PROSJAK: dramsko poslanje

Drama Prosjak, za koju je osamnaestogodišnji autor zaslužio prestižnu Kleistovu nagradu, smatra se jednom od najranijih njemačkih ekspresionističkih drama (mnogi je drže i prvom u nizu), poglavito zbog razvijanja onih formalnih, motivskih i značenjskih elemenata koji će se u narednim godinama umjet­ničkoga stvaranja potvrditi kao poetička uporišta njemačke dramaturgije. Tu se misli na sukob oca i sina kao dio suko­ba naraštaja, na izgradnju morala i senzibiliteta tzv. »novog čovjeka«, na razvijanje radnje u formi samostalnih epizoda (Stationendrama kao naziv za karakterističnu kompoziciju), na simboličku ulogu svjetlosnih efekata, na obilježenu sintak­tičku i retoričku dimenziju kojom se služi protagonist u pro­pagiranju svojih ideja (tzv. telegrafski stil, pregršt eliptičnih izraza, sintaksa krika), na pomanjkanje ili potpunu redukciju karakterizacije protagonista koji postaje ogoljeni znak pišče­ve koncepcije te na iznenadnu izmjenu proznih i ekstatičkih, stihovanih registara govora. Sorgeova drama stoji na samome početku afirmacije ekspresionističke nove drame, ako već ne njezine uzorne umjetničke afirmacije, a ono barem kao uzorni katalog tendencija i postupaka koje će nova faza u razvoju njemačke drame u idućem razdoblju, do otprilike 1920., znat­no potvrditi i umjetnički zaokružiti (djela G. Kaisera, E. Tolle­ra, W. Hasenclevera).